Przemyskie obchody Dnia Godności Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną

Cieszę się, że chociaż przez chwile mogłem uczestniczyć w tegorocznych, przemyskich obchodach Dnia Godności Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną pod hasłem Jestem. Potrafię. Tworzę. Zwykle tak jest, że o pomoc najciszej proszą Ci, którzy jej najbardziej potrzebują.Myślę, że bardzo często można te słowa odnieść właśnie do osób niepełnosprawnych oraz ich opiekunów. Dzień po dniu muszą godnie znosić swój ciężki los, często natrafiając na mury obojętności, rutyny, niezrozumienia lub nawet pogardy, również ze strony rządzących, czego najbardziej obrzydliwym przykładem było potraktowanie osób niepełnosprawnych w czasie protestu w gmachu Sejmu. A przecież wydawać by się mogło, że mamy XXI w. Czy niepełnosprawność może kogoś jeszcze dziwić, lub co gorsze powodować haniebne reakcje słowne oraz te wyrażane w czynach przeciwko lub ich braku kiedy potrzeba realnej pomocy? To doprawdy wstyd, że osoby niepelnosprawne muszą nadal wołać o swoje prawa organizując Dzień Godności. A przecież taki jeden dzień powinien trwać przez 365 dni w roku, do końca świata i o jeden dzień dłużej. I tego z całego serca życzę wszystkim niepełnosprawnym, ich dzielnym rodzicom i opiekunom oraz wszystkim ludziom dobrej woli, którzy wyciągają do nich pomocną dłoń.